دکتر فنایی اشکوری در گفتگو با خبرنگار مهر در باره شخصیت علمی و اخلاقی آیت الله انصاری شیرازی گفت: هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق. مرحوم آیت الله شیخ یحیی انصاری شیرازی قدّس الله نفسه الزکیه، از اساتید برجستۀ فلسفه و عرفان اسلامی بودند. ایشان فقط مدرس عرفان نبودند، بلکه به‌راستی عارف بودند.
وی افزود: بنده از سال ۱۳۵۹ افتخار آشنائی با این استاد وارسته و شاگردی ایشان را داشتم. شرح منظومۀ حاج ملاهادی سبزواری را در محضر ایشان تلمذ نمودم. ایشان از شاگردان علامه طباطبائی و امام خمینی (رضوان الله تعالی علیهما) بودند و بر متون فلسفی سنتی تسلط و احاطه داشتند. اما آنچه او را نزد حقیر بزرگ و محبوب می کرد، اخلاق متعالیش بود. منظورم از اخلاق مقدس مآبی نیست، بلکه همان حسن خلق است. همیشه در برخوردها تبسم و لبخند بر لب داشتند. او اهل زهد و تقوا بود، اما به بهانه زهد و تقوا، هیچگاه عبوس و ابرو در هم کشیده نبود.
وی درباره ویژگی های آیت الله انصاری شیرازی گفت: ایشان بسیار خوشرو بود و مهربانی و لطف از سیمایش می درخشید. او اهل عرفان بود، اما عرفان فروشی و عارف نمایی در کارش نبود؛ چنانکه عالم و فیلسوف بود، اما فضل فروشی و جاه و جبروت عالمانه در شخصیتش جایی نداشت. هرکسی در اولین برخوردش با این مرد بزرگ، تواضع و خاکساری و بی ادعایی را در سیمایش می دید. به مخاطبش خالصانه و صادقانه احترام می گذاشت و با مردم بویژه شاگردانش با لطف و مهربانی مواجه می شد و سخن می گفت. از اساتیدش بهویژه حضرت امام و علامه طباطبائی (قدس الله اسرارهم) با احترام زاید الوصف همراه با تقدیس یاد می کرد. او اهل پارسایی و عرفان بود، اما به بهانه عرفان، به انزوا و کنج عزلت پناه نمی برد.
وی ادامه داد: او از استاد عارفش امام خمینی به‌خوبی آموخته بود که عرفان راستین محمدی و علوی و حسینی عرفانی است که با حماسه و مبارزه و ستم ستیزی عجین است. از این رو، در انقلاب اسلامی نقشی فعال داشت و بارها دستگیری و زندان و تبعید را تجربه کرده بود. در یک کلام، آیت الله یحیی انصاری شیرازی، عالمی بود که علمش را با تقوا و اخلاق و مبارزه آراسته بود. نامش جاودانه و روانش با رسول رحمت و مهربانی محشور باد.
نظر شما